Trip naar de binnenlanden van Maleisie 15 juli 2008

Grotere kaart weergeven




Donderdag 26 juni
varen we naar Hole in the Wall , omdat we aan onze trip in de binnenlanden van Maleisie gaan beginnen.
Als we daar zijn , waar Erik is aangevallen door de Australische Jellyfish , horen we flarden van een gesprek , over de marifoon , van Peter van de Odulphus, naar de Royal Langkawi Yachtclub , om verzoek voor hulp , omdat ?????????
Dat weten we verder niet en horen we ook niet goed.
We roepen de Odulphus op en Peter antwoordt , maar voor we echt weten wat er aan de hand is ,valt de verbinding weer weg.
Ik bel hem op , maar ook hiermee wil het niet echt lukken , we krijgen geen verbinding.
We besluiten eerst naar Hole in the Wall te gaan , daar aan te leggen en dan te horen wat er aan de hand is.
Een Deense-Australier helpt ons met aanleggen , wat goed bedoeld is , maar meestal (en ook nu ) een ramp is.
Alles loopt fout , doordat we de verkeerde lijn het eerste vast hebben.
We draaien en er komt een bootje van Hole in de Wall midscheeps aanvaren , die ik denk even af te duwen.
Ik had de indruk dat het een bootje was met weinig gewicht , en vaart had hij niet .
Ik wil hem een zetje geven ,maar hij is lager en ik draai mijn hand om en kets , dat lichtgewicht bootje was super zwaar .
De snelheid was niet groot ,maar er was een stroming die zo sterk was , dat hij mijn middelvinger uit elkaar spetterde , toen ik zo stom was hem er niet op tijd weg te halen.
Ik was zo boos op mezelf , dat ik zo dom kon zijn , om mijn vinger als stootwil te gebruiken.
Mijn trots is hevig gekrenkt , nog erger dan mijn vinger.
Leo gooit er snel een verband om en dan proberen we de boot verder aan te meren.
Helaas is er met deze actie 1 ankerlijn naar beneden gevallen en onder water geraakt .
Leo probeert hem te dreggen ,maar na een kwartier stoppen ze ermee , en maken een tijdelijke verbinding.
We worden door het bootje naar de opstapplaats gebracht en er gaat een jongen mee,die ons naar een kliniek zou brengen.

Eerst 2 klinieken geprobeerd ,maar die waren gesloten.
Dan een hospital , de verpleger haalt het verband eraf en sluit hem weer (draait hem naar de verkeerde kant op , dus trekt met deze actie de wond open ) want hier kan hij niets mee .
We moeten naar het grote ziekenhuis , dus weer met onze kamikaze-piloot mee .
Ik zeg ons chauffeurtje nog even dat ik alleen maar een gewond vingertje heb , dus hij hoeft zich niet zo druk te maken , en niet zo hard te rijden.
Het duurde erg lang voordat het gebeurd was allemaal , 22 hechtingen in een topje van mijn vinger (dat het kant !!! )en een breuk , dus een spalk erbij , en een blauwe nagel.
We eten bij het visrestaurant en na het telefoontje naar Peter horen we dat de oliefilters vervuild zijn.
Leo gaat deze vrijdag vervangen , samen met Peet.
We gaan naar Kuah en krijgen een lift van een mevrouw , nadat we heel lang gewacht hebben op een taxi , die nooit kwam.
Op de Odulphus worden we gelijk weer verwend en Leo en Peter verschonen de filters , dus de motor doet het weer.
We gaan gelijk weer terug naar de boot , want ik had slaapgebrek, door mijn vinger ( van de pijn ).
we huren een auto , want we moeten zondag terugkomen in het ziekenhuis.
Ben heel de dag hangerig van de pijn ,maar wil toch morgen met onze trip beginnen .


Peter en Carla hebben ons uitgenodigd , mee te varen met de Odulphus naar Penang , waar we een scooter willen huren.
Ria en Andre smssen dat ze 5 uur bij de boot zijn en dat we dan samen misschien kunnen gaan eten bij het visrestaurant.
Als ze om half acht er nog niet zijn , en we ze wel aan boord zagen klimmen van de Panta-Rhei , gaan we even kijken.
2 heel bezweette koppies kijken ons aan .
Het is helemaal niet leuk , want de whispergen wil niet starten en de motor ook niet .
We besluiten eerst eens te gaan eten en relaxen en dan halen Leo en Andre een accu bij ons weg en daar startte gelukkig de whispergen mee.
Ria en ik spelen een spelletje scrabble en we drinken nog een bakkie met z'n vieren en dan gaan we naar bed.
De volgende morgen zien we dat de motor van de Panta-Rhei draait , gelukkig maar !
Leo pakt alles in om te gaan , maar als we de laatste dingen willen aankruisen van het lijstje , zijn we het zwarte tasje kwijt , waar de paspoorten inzitten enz.
GROTE STRESS !!!! Gierende hartkleppen !!!!
We gaan met het bootje van hole in de wall naar de opstapplaats , waar de auto staat geparkeerd en god zij dank , ons tasje lag er gewoon in.
In het bootje zat Mike , die we aanbieden gelijk even naar het vliegveld te brengen , want we weten nu hoe lang het kan duren , om een taxi of zoiets te krijgen.
Mike gaat naar Ierland , waar hij al heel veel jaar niet is geweest , door geldgebrek.
Dan gaan we naar het ziekenhuis en dan blijkt dat er weer een comminucatiefoutje is geweest.
we moesten de 7e pas terugkomen en niet de zondag (sunday=Seventh day ? )
We zeggen dat we het dan wel zelf regelen en gaan weer verder naar de autoverhuur , brengen de auto terug en bellen Peet om ons op te halen.
Onze reis begint , weliswaar met een pijnlijke vinger , maar dat mag de pret niet drukken.
We worden in de watten gelegd , door Peter en Carla en varen naar het dorp aan de overkant van Kuah , hartstikke gezellig.
Peter maakt peen en uien met kip van de markt en dat was lekker , zo'n stevige stamppot.
De volgende dag maken we de oversteek , wij merken niet veel van het vertrek ,omdat we mogen blijven liggen.
We hebben heerlijk zeilweer en we vangen nog 2 vissen, die meteen geconsumeerd worden.
Leo en Peter springen nog even in het water om te kijken of er iets aan de schroef zat.
Nou , deze had een echte schoonmaakbeurt nodig , dus om de beurten naar benee , om weer wat de bikken of krabben.
nadat al de kokkels eraf gehaald zijn , gaan we echt een mijl of meer harder.
De spanning valt een beetje weg bij Cape nu de motor weer gewoon doet en de snelheid weer normaal is.
Als we om plm.5 uur bij Penang aankomen , worden we opgewacht door Hans en Loek .
Hans heeft al 2 stukken van zijn oor moeten afstaan voor onderzoek.
Gelukkig is het geen kanker , maar wat het wel is weten we nog niet.
Dat zal blijken na de kweek , van het laatste oortje wat versnoept is.
We eten gezellig bij de boom (vreettent met een boom in de ingang ) met z'n zessen.
We huren een scooter en nu we toch op Penang zijn , gaan we gelijk maar naar het ziekenhuis voor Leo's poliepjes.
Hij krijgt weer een stoot medicijnen , want het is weer hevig aangegroeid.
De volgende dag nemen we afscheid van Cape en gaan we op stap met de scooter , Penang verkennen !
We rijden het hele eiland rond op zoek naar Penanghil , nooit gevonden.
We komen in het Nationaal park , wat heel erg mooi is en waar we heerlijk gewandeld hebben.
We spreken met John van de Kek af dat we met hem eten en bij hem slapen .
Om de Kekeni te vinden is heel erg ingewikkeld , maar uiteindelijk om 8 uur zijn we er.
John heeft al een kennis te slapen , maar dat was allemaal geen probleem.
We gaan met Derek en Lee-may Valerie en John uit eten , hartstikke gezellig weer , maar niet echt lekker.
Het slapen bij Kek was wel heel erg nauw , maar ok !
De volgende dag gaan we met Kek en Val op de scooters op stap , een tempel bekijken waar Derek als kind met zijn vader 's nachts is geweest.
Het moet (Derek bevestigd)heel angstig zijn met al die enge zwart geblakerde goden.




Er was er zelfs 1 bij (geldbewaker)die zijn tong uitstak en die werd telkens met marihuana ingesmeerd .
Dan nog een tempel en daarna naar de dam , waar we weer een heerlijke wandeling maken.
We zagen vleesetende planten , in grote getalen .
Apen en vogels , heerlijk hoor , maar heel erg vermoeiend .
De volgende morgen begeleid John ons naar de weg , hartstikke galant , en gaan we echt op weg.
We komen aan de voet van Maxwell-hill en daar mogen we niet zelf verder rijden , we moeten met jeeps verder.
De trip is 950 meter hoog ,maar 10 km lang en duurt 40 minuten , dus dat had inderdaad wel erg eng geweest , op dat smalle weggetje , die door de Japanse krijgsgevangenen is aangelegd.
Het is een optrek van de Engelse High society , waar we logeren.

Vroeger gingen de rijkere mensen daar in de warme tijden wonen .
We krijgen heerlijk eten daar en het is niet verschrikkelijk duur.
we kijken uit over het dal en we zien een grote honingeter (vogel) en een prachtige zonsondergang.

De volgende ochtend rijden we met de jeep weer 40 minuten naar beneden , wat weer heel erg spannend is , want af en toe lijkt het wel of we koppeltje gaan duikelen , zo steil is het.
Ons scootertje staat er nog , en we gaan dus weer verder op weg .
Als we een uurtje onderweg zijn klapt (zonder klap) de band en Leo weet de scooter gelijk en met stootjes ,netjes recht te stoppen.
Er staat een boertje aan de kant van de weg in zijn palmenbos en die zal wel even iemand erbij halen.



Die jongeman repareert de band en als Leo wil controleren en aan een stukje (vies) spul trekt (soort kauwgum), zeg ik : getver viezerd , laat lekker zitten.
We stappen weer op en na 1 km . en bij 90 km snelheid , klapt de band weer !!!!!!!!!!!!!!!
Jeetje , we denken allebei , nu zijn we er geweest !!! , want we slingeren van links naar rechts en telkens remde Leo weer en zwenkte weer mee en dan weer naar rechts en remmen en meezwenken en naar links remmen en meezwenken.
De auto's raasden langs ons heen en wij bestreken 3 meter van de weg met ons geslinger .
God zij dank , Leo krijgt het voor elkaar om de scooter weer rechtop te laten stoppen , pfffffffffffff !!!!
We nemen nu de telefoon aan de kant van de weg maar : Yamaha scooter, problem .
Huh ?????? hoort Leo de man aan de andere kant denken , dus : yamaha, scooter problem !!!
Okay , sir !
Wij wachten en ja hoor aan de andere kant van de weg komt er een auto van de wegenpolitie , hij zet wat pionnen neer bij zijn auto en steekt over naar ons en zet er daar ook een paar neer.
hij belt ,zegt hij ,een vriendje en als die komt met een takelwagentje ,waar de scooter bij lange na niet op kan ,
komt die er gezellig bij zitten kletsen.
hij belt weer iemand anders , dan komt er een wagen met wegenreparatie werktuig.
Die schuift alle pionnen, borden met pijlen , lampen voor opbrekingen wat opzij , en schuift de scooter erin .
de drie mannen voorin en wij op een halve achterbank half op elkaar , achter.
Zij brengen ons naar een garage in Ipoh, waar al een band wacht voor onze scooter.
Als we een hotel gevonden hebben , blijkt dat er geen water is en ook niet in het volgende hotel , alleen maar in de hele dure hotels.
de gemeente is bezig met de weg en daardoor is het water afgesloten .
We hebben later in datzelfde hotel toch water en kunnen onszelf heerlijk douchen.
Even de stad in en daar is een grote markt , hartstikke gezellig.
Een 2e poging om naar de Cameronhills te gaan .

We zien eerst nog tempels in grotten gebouwd , dus even kijken en weer door.
Echt lekker zitten we niet op de scooter , want na 2 keer zo'n spannend moment ben je toch niet echt gerust erop , dat het allemaal goed gaat.
We passeren een benzinestation en we spreken met elkaar af , dat we zorgen ,voordat we de Cameronhill opgaan ,we eerst getankt zullen hebben.
Plots en onverwacht een bord , linksaf Cameron-Hill .
Wij slaan gelijk linksaf en hebben een prachtige weg , door mooie natuur.

Helaas komt er nooit meer een benzinestation , en we raken echt wel leeg .
Gelukkig staat er een kartonnen bordje met petrol en een pijl.
wij een hobbel de bobbel weggetje op en daar zien we een kindje in een hutje en meer niet, maar als we ons omkeren zien we een man bij een nog mindere hut en die heeft literflessen benzine in die hut staan !! Gered !!!!
Dan komen we bij de top van de Cameronhill en gaan de mooi beschreven route in !!
Wat een verschrikking , het is helemaal volgebouwd met kassen van plastic en iedereen wilden ons aardbeien verkopen voor 6 euro en andere toeristen-kelerezooi .
We zien pas onderaan de heuvel theeplantages , maar er is een theehuis voorgezet.
Dit betekent , dat we eerst een kopje thee moeten nemen ,om wat foto's te nemen van de theeplantages.

Er is een waterval ,maar daar kunnen we niet kijken , want er is een hek omheen en die is gesloten.
De bedoeling was eerst , dat we op de Cameronhill zouden slapen , maar daar hebben we nu geen zin meer in.
We keren om en gaan de heuvel weer op ,om daar bovenaan de weg naar Gua Masan te nemen .
Het is een hele nieuwe en mooie weg , waar Leo eigenlijk wel wat harder wilt rijden ,maar waar ik helemaal de zenuwen van krijg , want ik ben de bijna doodervaring nog niet vergeten .
We hebben een hotel , die nog maar 3 dagen open was , lekker fris.
We halen de hechtingen uit mijn vinger , jammer gedeeltelijk te vroeg , want dat stukje springt weer open.
Leo plakt het vakkundig dicht en we laten het maar zitten voorlopig , denken we.
We gaan proberen om de Taman Negara te bereiken vandaag , en we hebben mazzel , want we hebben een kortere route , die niet op de kaart staat.

Die weg lijdt ons 40 km lang door palmbomen , tot we uiteindelijk bij Kuala Koh zijn en daar een Orang Asli dorp zien en gelijk erachter de ingang voor de Taman Nagara nationaal park.

We huren een chalet voor 50 rm =10 euro en zitten heerlijk op het balkonnetje , waar we de mooiste vogels zien en zelfs goed kunnen fotograferen.

Als we over de brug de rivier over lopen , zie ik een beest over springen van de ene naar de andere kant van de rivier , ik denk eerst een vreemde vogel ,maar dan blijkt het een soort salamander te zijn.


We hebben kennis gemaakt met de gids , die ziek is en veel koorts heeft , en ons morgen wil begeleiden.
we zeggen nadruklijk dat hij eerst maar eens beter moet worden , maar de volgende morgen staat hij klaar met de tent , gasstel , dekens , kopjes en borden en 1 vork en 1 lepel en 2 hengels en toebehoren.

We gaan een kwartier over een rivierstroom , tussen stenen en ondieptes naar boven en daar hebben we een stekkie , waar we heerlijk kunnen kamperen.






Hij belooft ons vanavond eten te komen brengen en hij legt ons uit hoe we met palmnoten kunnen vissen en hoe we de larven uit de grond kunnen graven.
Leo gooit eerst de hengels uit en dan gaat hij zorgen dat de tent recht komt te staan , waar hij de halve heuvel met het pannetje voor moet afgraven.
Ik zie mooie vogels en dat wordt mijn dagvermaak , om die te fotograferen.
Leo zwemt en vist en zorgt voor zijn gewonde vrouwtje , maakt eten en thee en koffie .
Ik hoor een hoop herrie en zie half bamboebos naar beneden komen , en gelijkertijd een grote aap naar boven klimmen.
Dat was de veroorzaker van de sloop .
Nu maakt dat bamboe een hoop lawaai , want het lijken wel pistoolschoten als ze breken of als ze in de brand staan.
Jammer genoeg was ik te laat voor een foto , dus ik kan jullie daar geen getuigen van laten zijn.
Leo heeft genoeg van het niet vangen en zoekt een bamboestok , waar hij de hengel weer aan vast plaatst, zodat hij verder de rivier op kan komen , en hoopt dan te vangen.
Er zwemt een monitor Lizzard over , voor onze neus.
We krijgen een bakje nasi van onze gids en hij gaat aan de overkant van ons kampement liggen met zijn bootje en vangt samen met zijn maatje , aardig wat vis.
Leo kreeg de pest erin ,en deed even een beetje meer zijn best en ving ook een vis.

Hij kookt hem en eet hem op , als aanvulling van zijn bakje nasi.
De nacht viel alles mee , op de harde grond en zonder kussen , de tent lekte bij de plensbui en een beetje geradbraakt waren we wel.
De volgende morgen kwam de gids met een kano op zijn boot naar ons toe.
We lieten onze spullen waar ze waren en de tent en de kano erbij.
We varen een stuk verder en gaan daar de jungle in .
de gids in een korte broek en teenslippers en een kapmes aan een riem.
Hij zegt niet veel ,maar plukt telkens aan zijn voeten om er weer wat af te halen.
Bloedzuigers natuurlijk , ik denk waarom trek je dan niet een lange broek en sokken aan.
Nou , dat bleek dus veel handiger dan wij met onze sokken schoenen en lange broek , want een bloedzuiger laat zich niet stoppen door een schoen of sokken of broek.
Wij moesten dus onze sokken naar beneden ,broek omhoog , om de bloedzuigers eraf te trekken .
In de tijd dat je dan stil staat geef je andere bloedzuigers de kans weer omhoog te kruipen.
We hadden wel 20 bloedzuigers op 1 been , en met mijn vinger omhoog heb ik niet zoveel grip als we in de blubber de berg weer afglijden.
Het is toch wel pijnlijk met dat vingertje , en erg moeilijk ,het is eigenlijk haast niet te doen.
Op de terugweg halen we de tent en tassen op en gaan wij in de kano naar het kamp , door de stroomversnelling en rotsen en dergelijke.
In het begin moesten we even wennen (we kiepen haast om , en wie krijgt daarvan de schuld ? ), hoe de dieptes te kunnen herkennen , maar als we dat eenmaal doorhebben , gaan we als een trein.



We slapen nog een nacht in het chalet , waar nu wel ongebruikte handdoeken waren en geen 6 cm lange kakkerlak , dus een stuk prettiger.
We doen nog de cannepywalk





De volgende dag rijden we tot Kuala Krai , maar daar was alleen een kamer met een gedeelde toilet , waar allemaal al mannen stonden met een handdoekje om en alles vies , dus dat vond Leo niets voor mij.
We rijden nog 2 uur door tot we bij Tanah Masar zijn en daar vinden we een redelijke kamer .
we hadden nu al verschillende kamers gehad en telkens was op het plafond een pijl getekend , waar ik geen touw aan vast kon knopen.
Ik dacht eerst dat het een aanwijzing was voor de afstandbediening , quiblat stond er bij , maar na de derde kamer wist ik zeker dat dit het niet was.
Ook niet voor een aanwijzing van de elektrische leiding .
Dan als Leo eindelijk eens naar me luistert , zegt hij doodleuk ,daar is Mekka .
OOOOOOOOOOOOOOhhhhhhhh , mannen !!!!!!!!!!!
Maar dat was wel het antwoord , natuurlijk.
We hebben in de gids een mogelijkheid gezien ,om een drijvend huisje te huren , en daar willen we naar toe.


We rijden heel de dag door de jungle , en dan bedoel ik dus zo ver als het oog rijkt , aan beide kanten.
Tot we bij de dam komen , daar gaan we een zijweg in , naar boven.
We zagen dat de olifanten nog niet zo lang voor ons daar ook gelopen hadden.
Verse vijgen en geknapte bomen , die op de weg lagen.
Aangezien we eigenlijk alleen die weg hebben , denken we toch na wat gegeten te hebben , beter terug te gaan .













Olifanten doen niets , zolang je ze maar niet in de weg loopt , en aangezien we dat wel zouden doen gaan we terug.
Hierna zagen we de borden , dat er drijvende huisjes waren over 200 meter.
Nou , we hebben ze nu nog niet gevonden , nooit te vinden , en al de mensen sturen ons verder , want het is al afgelopen met dat verhuren .
We zitten echt zonder benzine en knijpen hem als een ouwe dief dat we misschien een heel eind lopen moeten.
We hebben de klim gelukkig gehad en nu moeten we haast alleen maar naar beneden.
De meter staat op leeg en dan ook echt leeg , wanneer we een benzinestation zien , ppfffff wat een mazzel , hier midden in de jungle .
Gelijk erachter ligt een zeer chique hotel , die nog maar 3 dagen open blijkt te zijn.
daar is mogelijkheid voor jungletrekking en vissen en dergelijke , dus
wat zullen we doen ????
We doen het , het is wel erg duur , voor onze begrippen dan , maar we hebben vakantie zullen we maar zeggen.
230 rm (46 euro)per kamer met ontbijt en 150 rm (30 Euro pp) voor een dag vol evenementen , niet te moeilijk voor het vingertje.Uiteindelijk zijn we voor de maaltijden en alles alles bijekaar , daar 100 euro kwijt.
Zodra we in de kamer zijn , zetten we de was in de week en gaan op het balkoniaatje naar de vogels kijken en fotograferen.
dan in de elektrische kar , onder begeleiding naar het bos voor de avondwandeling.
Volgende dag gaan we met het karretje weer naar de boot en gaan op het stuwmeer van alles bekijken.
Eerst kijken we bij een rafflesia , die jammer genoeg niet open is.
Dan gaan we naar een zoute plek in het oerwoud , waar de olifanten komen zout likken .
We zien dat ze er nog maar pas geweest zijn en horen ze later ook trompetteren ,niet zo ver weg.
We zien de klauwen van de honingbeer in de boom staan , waar een honingraat in de boom hangt.
We zien ook honingraten aan de rotsen hangen , en die mooie langzaam groeiende palmen groeien hier ook aan de limestone-rots.
We zien de rafflesia uiteindelijk wel in bloei , het is een er een van het vrouwelijke soort , als ik het goed heb.

De mannelijke heeft een penis uit de bloem komen.
Eeen warmwaterbron , die natuurlijk stinkt.
We gaan naar een waterval , waar het gewoon prachtig is en lunchen daar.
Dan op de terugweg varen we langs land , waar de olifanten weer net gelopen hebben maar we zien ze weer niet.
het is een stuwmeer , waar de communisten net weg zijn en wat nog maar net geopend is voor het publiek.
De oude verdronken bomen steken overal boven het water uit .
Een Orang Asli (oorspronkelijke bewoners) dorp met Tomiar-stam bezoeken we ook en daar waren we echt van onder de indruk , want het was haast een onbedorven volk.
Ze zaten wel in een hut bijelkaar tv te kijken , maar voor de rest , onbedorven.
we konden rotan ringen en armbanden kopen en ze wilden een demonstratie geven met hun blaaspijp , die ze pas nog gebruikt hebben voor hun eten te vangen.
Leo vraagt voor de grap , wat hij wil hebben voor de blaaspijp en hij moest eens even in beraad , maar voor 250 rm moest het wel kunnen.


nou dat vond Leo teveel en hij biedt 100rm , uiteindelijk koopt hij hem voor 125 rm.
Dan gaan de mannen schieten , eerst de oorspronkelijke maker , gebruiker , met bruine tandjes .
Midden in de roos , geweldig goed !!
Dan Leo , met een koortslip en niet zo goed ,maar hij had geen katoentje gebruikt.
Dan de man met de bruine tandjes weer en weer zo goed !!
Dan Leo weer met zijn koortslip en een katoentje en ook goed,nog niet zo goed als de gewezen eigenaar ,maar toch goed.
Als we weer bij het hotel zijn , hebben we een tocht van 150 km afgelegd , want het is knoertig groot daar.
Er is een hele kudde motorrijders aangeland bij het hotel , en waar ons scootertje had staan te prijken , stonden nu 10 tallen motoren te pronken .
Het was zelfs zo erg dat ons scootertje daar weg was gehaald !!!!!!!!!! Erg he ???
De volgende dag is de manager van het hotel zeer geintresseerd in onze foto's , want daar hebben ze misschien wel wat aan .

Als ik de foto's van Leo in zijn onderbroek eruit wil halen roept hij : is dat Leo ??? oh nee , laat er maar bij zitten hoor !!
Het is ook wel zielig , als je homofiel bent in een moslimcultuur.
Als we weg gaan hebben we de nemokussen voor onze kleinzoon achterop gebonden en hou ik de blaaspijp vast met mijn goede hand en Leo heeft bovenop de tassen een tas met rampatamps (rambutan ) gezet .
het is geen gezicht denk ik,maar het ging en was niet gevaarlijk.
Dan zien we een barbeque , we denken een sate te kunnen kopen ,maar niets van dat al.
we zien bamboestukken over het vuur hangen en dan blijkt daar rijst in te zitten, heerlijk.



We waren al vlug in de middag bij de Odulphus , waar we warm werden onthaald .
Heel erg gezellig en lief , hadden ze overal al voor gezorgd .
Boodschappen en alles was al in huis,we kijken 's avonds met Hans en Loek erbij foto's van onze reis , waar het meeste alleen maar foto's van vogels zijn.
Afscheid van de Kek en Valerie en dan gaan we terugvaren naar Langkawi .
Mooie reis en de eerste vis is binnen .
Als we in Hole in the Wall zijn , zien we de brown winged kingfisher weer , en Carla bied aan om ernaar toe te roeien om een goede foto te kunnen maken , zie het resultaat.