nieuwe update van Lies 07-02-2007

We horen haast iedere avond een vreemd geluid onder de boot en kunnen het niet thuis brengen ( dat is ook wel erg ver)
Het moet een dier zijn, nu hebben we een keer mannen in het donker in de blubber (bij heel laag water) zien staan,met hun armen grabbelend in de drek.
Dan vingen ze dus zonder iets te zien iets grote garnalen.
Heel bijzonder hoe ze dat deden , we kwamen er maar niet achter wat het voor dieren zouden zijn.
Ik heb het met Cornelis erover (onze kenner) en die wist het eigenlijk meteen.
Volgens hem is het een vibragarnalator !!!!!!!!!!! nou dat we dat nou niet kunnen vinden in de boeken !
Hans en Loek zijn inmiddels vertrokken naar de Malediven en proberen ons met wereldontvanger te bereiken.
Wij blijven gelijk op de hoogte van welke eilandjes we beter niet aan kunnen doen , omdat daar geen goede ankergrond is of te diep e.d.
Makkelijk voor ons, nietwaar ?
Het leven gaat gewoon door , hoe raar dat ook is.
Je denkt wel heel veel aan ze en dat je ze nooit meer ziet en vooral maken we ons wel zorgen om de achtergeblevenen ,maar ook dat weet je dat ze zelf de grootste stap moeten maken.
We gaan weer verder met de voorbereidingen om naar de Malediven te gaan, hopende dat de Odulphus en de Escape gelijk meekunnen , want er waren daar allerlei dingen met motoren en lekkages aan de hand , welke eerst opgelost moesten worden.
Heel jammer is dat Silent Wish besluit om achter te blijven om zijn schip op de kant te doen en op te knappen en dan langs de kust van India en Sri Lanka ons in Maleisië weer tegen wilt komen..
Maar vooruit we zien elkaar weer in Maleisië , als het goed is.(want dan denken we toch wel weer even aan Hannes en Johan.
Moest altijd lachen en vind mijn schoonvader altijd een beetje zeurderig ,als hij weer zegt:tot ziens,bij leven en welzijn.
Ja, we trekken toch al 1,5 jaar met elkaar op , dus dan is het vreemd als de een alvast vooruit gaat en de ander achterblijft.
We hebben echt al een RELATIE met elkaar.
Jits en Peter zijn ondertussen met al hun klussen al “vrienden”geworden met een sikh ,de auto-onderdelenhandelaar, we noemen hem Alsjewat? , omdat zijn naam min of meer zo klinkt.
Alsjewat? nodigt ons allemaal uit om naar zijn neefs bruiloft te komen en de hele ceremonie mee te maken.
Gelukkig hebben we het op de foto genomen , want het is moeilijk te beschrijven.
De droefheid van het meisje en misschien ook wel van de jongen, want ze kenden elkaar helemaal niet , dat meisje wordt bij de hele familie weggerukt en zo in een hele andere gezet.
Dus huilen , angstig voor het onbekende en ze was nog erg jong en hij was al een stuk ouder , denk dat ze wel 15 jaar scheelden.
Maar ik had het al eens gevraagd aan de meisjes in India , hoe ze dat nu vonden en daar hadden ze eigenlijk helemaal geen moeite mee.
Wij kijken met hele andere ogen naar het hele ritueel als dat we in onze “eigen “kerk zouden doen , maar wat een poppenkast zeg !!!!
Kleedjes erover kleedjes er weer af en maar waaieren , feitelijk gebeurd dat in de katholieke kerk ook , natuurlijk ,maar dan vinden we het gewoon.,
Voor het altaar 2 zwaarden gekruist en nog meer attributen waarvan je denkt , wat heeft dat er mee te maken.
4 keer om het “altaar “ achter elkaar ,met een sjaal werd het meisje voortgetrokken , en dan waren ze echt in de echt verbonden.
Heel apart om mee te maken , zij waren ontzettend verguld , dat wij er waren,want dat brengt je weer in hoger aanzien.
We gingen naar een heel chique hotel , waar we dan weer te eten kregen , vegetarisch , natuurlijk.
De stoelen stonden als in een bioscoop . GEZELLIG joh !!!
We konden ’s avonds ook weer terugkomen voor het feest ,maar we besloten dat maar niet te doen.
We hebben nog een paar keer gezellig Irish coffee gedronken bij elkaar en uit eten en heel veel werk met elkaar opgelost of nooit opgeloste zaken worden weer geprobeerd op te lossen
Leo blijft etteren met de wereldontvanger en hij heeft echt alles geprobeerd,maar niets mag er baten.
Hij kan ontzettend goed zenden op het laatst ,maar ontvangen over usb is niet mogelijk , althans niet goed genoeg.
Leo is een paar keer ziek tussendoor , telkens maar keel of oorpijn en gelukkig hebben wij “onze dokter Odette” ( getrouwd met Ferry , zoon oudste zus Lies).
Mens, mens die staat altijd klaar met raad en oplossingen , echt te gek.
De internetdokter reageert lang zo snel niet ,maar Odette ondanks verhuizingen naar Dordrecht en werkveranderingen aldaar en hun Jort , staat altijd klaar , zelfs midden in de nacht.
We hebben ook wel gewoon gezellig contact hoor,ik gebruik haar niet alleen !!!
Jits heeft eindelijk zijn stroomvoorziening voor elkaar , en die is nu helemaal grandioos , zo grandioos , dat iedereen nu zo’n dynamo wilt.
Hij hoeft nu maar de helft zijn motor te laten draaien , dan normaal , dus dat scheelt nogal wat diesel.
Hij neemt voor ons ook zo’n dynamo mee naar Maleisië .
Iedereen is erg druk en wil voor zover klaar zijn om weer verder te varen.
Wij hebben de filmcamera weggebracht en die zou 14 dagen ervoor klaar zijn,maar zoals alle Indiërs hadden ook zij ons verkeerd begrepen.
U zou toch eerst bellen?????nou laat hem nu dan maar snel repareren,maar wel klaar zijn op de 26e januari.
Ja,ja, dat gingen ze doen , maar toch nog niet klaar natuurlijk.
Ik haast gesmeekt of het dan de maandag klaar kon zijn,maar daar durfde ze niets van te zeggen ,of dat dit ging lukken.
Komen Marijke en ik langs maandagavond zonder filmtas en bonnetje ,want ik had er niet op gerekend , nee zeg is het klaar.
Dus toen gingen we nog wat harder ertegen aan met voorraden inslaan en geld wisselen en weer was Leo met de radio bezig , en nog mocht al zijn werk voor het ontvangst niet baten wel voor het zenden, dat was enorm vooruit gegaan ,zei Hans .
Leo het vlak van de boot nog schoon gekrabd ,maar voordat hij klaar was kwam hij als een springveer uit het water en ging gauw op het zwemplateau staan ,broek naar beneden en douche erop.
Hij werd door alle beestjes gebeten die onder de boot vandaan kwamen en ook dus zat er een op zijn eikel , dus dat was niet zo leuk , de limit !!!! dat moest er snel af.
Marijke kwam net aanvaren met haar dinky en zei nog: hohoho Leo ik kom er net aan,maar jammer voor Marijke , daar trok hij zich niets van aan.
Ellen Carla en ik zijn met een Engels stel , die Jits nog van 15 jaar geleden kenden , naar het Kathakali dansen geweest.
Leo en ik waren er al met de familie Kuperus geweest ,maar ik wilde er nog wel een keer heen.
Ben erg blij dat ik dat gedaan hebt ,want we werden ergens anders naar binnen geloodst en ik had het er niet zo op , want van die andere wist ik dat het goed was , en hiervan moesten we nog maar zien.
De entree was duurder en het verven rommeliger en het knippen werd niet op de planken gedaan , dus ik dacht al ,oh jee , dat is een fiasco ,maar de verrassing was dat er veel meer te bieden was, en als je het andere niet gezien had , weet je ook niet dat het veel beter kan en kregen we nu veel meer waar ,niet voor ons geld , want het was een stuk duurder.
We kregen Kalaripayat de krijgskunst van Kerala te zien en Natya Shastra , een dans welke is geschreven 200 voor Christus en 200 erna , dus ze hebben er blijkbaar 400 jaar over gedaan ???
Het is een dans waarbij ze hun lichaam heel effectief gebruiken als een medium of communicatie hun emoties en gevoelens te uiten.
En dus hadden we het heel gezellig met elkaar en hebben heel veel gelopen om heen en terug te komen, wat weer heel erg goed voor ons was.
Ik heb prachtig gefilmd , en Carla heeft wat foto’s genomen , zuinig natuurlijk ,want wat kost dat allemaal wel niet , zo’n digitale foto.
Uiteindelijk gingen we , Jits en Ellen hadden we de avond ervoor gezoend en afscheid genomen en maar zwaaien naar elkaar, totdat we niet meer te zien waren.
Jits en Ellen hadden een toeter en een fluitje , waar ze blij mee waren dat ze zichzelf daar een beetje op uit konden leven om hun gevoelens tot uiting te brengen.
Leo was weer ziek en had dus oorpijn , niet zo’n goede start .
Marijke en Peter en ik gingen uitklaren en dat was feitelijk zo gebeurd (3 uur),maar we waren allemaal nog wat aan het klussen en dus zouden we de volgende dag pas vertrekken.
Nou dat was een heerlijke trip , we hebben zelfs nog lekker kunnen zeilen in de middag.
Voor anker lagen we wel te rollen ,maar voor de rest was het een best plekje , Leo zijn oorpijn wordt erger i.p.v.minder.
De volgende morgen weer een lekkere zeildag , waarvan Leo niet veel merkt , want die ligt merendeel in bed.
We komen in een haven min of meer , het is een uitholling in de kust , en daarvoor hebben de mensen een pier gelegd , dus we liggen voor het dorp met wel duizend kano’s en prachtig strand ,maar ook basaltblokken , rustig zonder rollen voor anker.
Iedere 5 minuten komen er van die Indiërs langs en hangen aan onze boot , proberen toestemming te krijgen om in de boot te komen en te neuzen of te bedelen voor sigaretten of bier.
Helaas roken we niet en voor tijdelijk drinken we ook niet en we zeggen erbij dat het ontzettend slecht is .
Ze spreken heel summier engels , dus een echt gesprek kun je niet voeren , en dan is er niet veel aan , als je heel de dag van die lui aan je boot hebt hangen , die hun kano tegen jouw boot aan rammen , telkens weer.en als je dan helemaal niet lekker bent word je er helemaal gek van.
De volgende morgen om 7 uur staat er een aan de boot te gillen , Leo geeft een brul : dattie op moet sodemieteren , ze verstaan Hollands , echt waar , hij ging gelijk !!!!!
We hadden ook honderd kraaien die van de ene naar de andere boot gingen , en die slopen onze apparatuur .
Ik zit in de kuip als ik plots een knal hoor en een plons kort erna.
De windmolen heeft een kraai geraakt en zijn nek gebroken , Leo ligt in bed en springt in de dinky , grijpt de kraai en hangt de vogel op .
Als schrikbeeld voor de andere kraaien , en inderdaad , voor een uurtje helpt het.
Maar dan ,komen ze op lijkschouwing en is onze boot vol met kraaien .
Peter heeft een vogelverschrikker later opgehangen en dat helpt best , dus escape en wij ook , maar onze is niet zo goed , want die kraaien trekken zich er niets van aan.
Leo heeft het excuus dat hij ziek is.
Fanny is jarig ,’s morgens horen we de vissers zing-roepen omdat ze hun netten aan het binnenhalen zijn.
Wij als een speer ernaar toe , Marijke en Eeltje gehaald en Carla en Peter blijven op hun boot.
We leggen de dinky op het strand en het is erg druk met mannen daar , allemaal om te vissen , of te skeiten , want dat doen ze allemaal gewoon naast ons op het strand .
Stinken naar de stront daar ,niet te geloven .
En opletten , we deden daar de kakkietrap , heel bekende Amsterdamse dans ,maar volgens ons is hij hier uitgevonden.
De mannen moeten heel veel kracht gebruiken om het net binnen te halen , want ze zijn wel 600 meter lang , dus dan kun je wel nagaan.
Allemaal hele kleine visjes vangen ze ermee en garnalen en meer van dat kleine spul.
Ruzie maken met elkaar over de vangst, was zeker niet goed afgesproken.
Ik ga terug naar de boten en laat Carla en Peter even naar de kant gaan en erna drinken we koffie.
Als ik op de boot kom kijk ik even om een berichtje naar Fanny en Thomas te sturen , en even kijken of ze vrij heeft genomen op haar verjaardag .
Nou,hartstikke leuk ,ze zijn allebei ziek en ik kan heel de dag zowat msnnen met ze .
Zij in bed met hun laptop en ik op de boot , totdat er , natuurlijk bij Peter en Carla , een grote vissersboot met van die grote zwarte banden langszij kwam ,die politie aan boord hadden .
Peter gilde dat ze op moesten rotten , want hij had net zijn boot weer glanzend ,na zovele keren bezoek van zwarte banden Indiërs .
Hij zegt ik kom wel naar jullie toe , dus dat deed hij en Leo en ik wilden Peter er niet alleen voor laten opdraaien en gingen naar de boot toe.
Ik had wat papieren bij me ,maar liet ze in de dinky , want Peter had ook niets bij zich.
Eerst zou Peter het woord doen ,want dat leek het handigst ,maar gaandeweg nam ik het over,omdat het gevoel er was dat ze makkelijker naar mij luisterden,zonder dat ze macho moesten wezen.
Ouderen vrouwen hebben ze meer respect voor,denk ik.
In ieder geval moest ik die papieren uit de dinky halen en (wat wij al wisten) zagen zij, dat we Indië al uit hadden moeten wezen.
Wij waren langer blijven liggen ,omdat we de boten beter schoon wilden maken op het vlak,omdat dit vaak een mijl snelheid scheelt en dat is op zo’n afstand heel veel brandstof en tijd.
Aangezien Leo nu niet onderwater kon en gewoon ziek was, wilden we ook niet weg ,want dat is onverantwoord om alleen 4 dagen en nachten te moeten varen.
Nou dus toen ze de stempel zagen van 5 februari zei hij gelijk: problems .
Wij de situatie uitgelegd dat we niet wegwilden voordat Leo aan de beterende hand was , en toen hadden ze het erover dat ze al zoveel problemen hadden gehad met jachten .
Ik zei: nou dat geloof ik mooi niet,jullie spelen een spelletje met ons.
Toen stonden ze weer serieus met elkaar in hun eigen taal te kletsen en ik hoorde ze over explosieven.
Ik kijk de man die dat zei quasi streng aan en sla hem speels (naderhand zou Yvette het wulps noemen)met mijn papieren van de ene op de andere wang en zeg , dat ik echt van mening ben dat ze ons in de maling nemen.
Ik zei dat ik vond als een crimineel opgepakt te worden door ze en dat ze niet gastvrij zijn ,dat vonden ze niet leuk en in de tussentijd die andere vent maar bellen ,net zolang tot ze blijkbaar iemand hebben gevonden , die zei dat we mochten blijven ,maar wel naar de dokter .
Nou we moesten ons paspoort halen en ik zei bij voorbaat dat we het niet in gingen leveren .
Ze mochten erin kijken ze mochten ze meenemen ,maar dan gingen wij mee.
Uiteindelijk voeren we weer weg en werden we naar de boten gevaren ,maar die piloot was natuurlijk niet zo’n dinky aan zijn vissersboot gewend en geeft me daar gas , dat ging niet goed.
Dus ik fluit keihard naar de kapitein en zeg dat hij rustig moet varen .
Moest je die smoelen zien van die mannen allemaal.
Nou ,nou , dat was wat een vrouw die fluit en nog orders geeft ook maar hij luisterde wel en daar ging het om.
We vragen hoe duur het is om naar de dokter te gaan ,want we hebben haast geen roepies meer .
Die hebben we opgemaakt natuurlijk ,omdat we het land uitgaan.
Nou ze brachten ons en lieten ons niets betalen.
Volgens de dokter heeft Leo in zijn oor gepeurd en is daar de ellende mee begonnen.
Hij krijgt oordruppels en 3 verschillende pillen en het zijn erg aardige artsen die goed engels spreken en 1 kon er zelfs Duits
We vonden het wel lullig , dat die dokter een soort gedwongen werd om vriendelijk ons een gratis behandeling en medicijnen te geven..
Maar tegenover de politie konden we ook weer niet ondankbaar zijn , dat zij dat geregeld hadden.
We moesten wel beloven tegen iedereen te zeggen dat we zo vriendelijk ontvangen waren en dat we zelfs de behandeling en alles vrij hadden gehad.
Nee, dat schrijven we naar de vascodagamarally.nl , want dan komen die volgend jaar met 30 schepen langs !!
Toen we terug op het strand werden gebracht , hadden wij de marifoon bij ons en riepen Peter op , die hadden ons nog lang niet verwacht ,maar kwam ons snel halen en Marijke heeft aangeboden macaroni voor alle 6 te koken, wat een verrassing en gezellig!
Peter heeft het vlak schoongemaakt bij ons , heel erg fijn .
Hopelijk heeft dat positieve werking met onze trip .
Nu kwam de politie vandaag weer ,omdat hij vergeten was in onze paspoort te kijken ,naar het visum.
Hij kwam alleen bij ons aan boord en ik liet mijn visum zien en toen vertelde ik tot wanneer de ander visum hadden en toen is hij weer weg gegaan.
Hij was wel angstig , dat zag ik aan zijn blik , ik zei dat we geen problemen zouden geven.
Hopelijk is hij er een beetje gerust op.
Leo is nog helemaal niet vooruit gegaan , wat wel een domper is ,maar hopelijk is hij morgen wel opgeknapt , beter zal nog niet maar ietsie opgeknapt zou wel fijn zijn.