ChaMon gaan met Margriet naar de wal om naar de immigratie te gaan en de zaken te regelen , die nu eenmaal moeten gebeuren.
Jits en Ellen komen een bakkie doen en vertellen dat Ellen een persoonlijke brief aan Lo heeft geschreven , omdat ze zo heel erg in de war was over zijn houding.
Ik denk dat het goed is , ten eerst schrijft ze alles zo van haar af (ze kan niet goed slapen)en ten tweede hoort Lo misschien ook ons echte verhaal eens ,zonder de zakelijke belangen.
Het waait erg hard en we proberen weer contact te krijgen met de eerste groep , wat niet lukt.
Carla doet het net en Steve geeft het weer , ze beloven voor zaterdag noord !!!!!
Maar dat hebben we al vaker gehoord.
Voorlopig waait het gewoon veel te hard en gaan we proberen geld te krijgen bij de bank hier en dan misschien wat diesel te tanken.
De mannen gaan , want het is beter dat er iemand op de boot blijft , ivm de harde wind en golven.
Hopelijk komen ze met geld terug en kunnen we de tanks weer wat vullen.
Leo gaat gelijk aan het roer door als hij terug komt van de wal , hij is met onverrichte zaken teruggekomen , geen geld en geen 100 dollar gewisseld , dus we kunnen nog niets kopen.
Nou ja, gelukkig kunnen we nog eten ook al is het sober .
Leo heeft het roer kunnen maken , dus dat is een meevaller.
ChaMon komen 's avonds pas terug , want er waren weer een hoop problemen ,voordat alles geregeld was.
Ze hebben nu een pas om naar Asmara te mogen en een busticket en een hotel besproken omdat ze 's nachts weg moeten met de bus.
We eten en pakken de schamele bezittingen in van Chamon , we (Margriet en Liesbeth)hebben gezorgd dat ze onderweg in de bus wat hebben om te eten en drinken , omdat ze er 12 uur inzitten .
Monique loopt heel de dag te zweten als een otter , ze is echt over haar hele lichaam kledder nat en Charles heeft de hele dag natte wangen en een natte neus , van het stille huilen en maakt erbij grapjes die niet overkomen , omdat zijn gezicht niet lacht.
Als ze weggebracht moeten worden , weigert Leo , omdat hij zegt zo nooit terug te kunnen komen ,met die golven .
Ja, wat te doen dan , want midden in de nacht is ook geen optie .
Dan krijgt een van de twee mannen het lumineuze idee om de dinky met Charles en Monique mee te geven en de "sleutel" onder de benzinetank te verstoppen.
Dan zouden we de volgende morgen als het weer beter was , met een van de andere hem wel weer halen .
Alles gaat zo snel , dat we Charles niet eens echt gedag hebben gezegd , we hebben alleen gezwaaid naar hem in de dinky.
Er is een mogelijkheid dat we elkaar nooit meer zien ,maar we hopen van wel natuurlijk.
Dinsdag 14-3-2006
De paperassen worden geregeld en dan gaan we naar het eiland , waar we beschut liggen en kunnen wachten op de eerste beste gelegenheid op een venster ( zo noemen we een opening , waarin we zouden kunnen varen , omdat de wind minder of mee is) om te gaan.
Jits blijft nog en wil de volgende morgen vroeger uit bed en dan in een keer door.
Hans maakt bij het eiland de onderkant van de Odulphus schoon , want die heeft zoveel begroeiing dat hij minimaal 1 mijl per uur minder vaart dan voorheen.
Jits heeft dat ook en Leo heeft het een beetje gedaan , maar kwam er niet helemaal bij.
We hebben ,ondanks de beschutting van de eilanden toch nog een stevige wind tegen.
We zijn allebei versleten en willen het liefst alleen maar slapen .
Woensdag 15-3-2006
Leo slaapt helemaal niet en wordt met een knoop in zijn maag wakker , omdat hij zichzelf druk maakte dat we er niet zouden komen met de diesel die we hadden .
Hij maakt me om 5;00 uur wakker , want we moeten terug en diesel halen.
Ik verklaar hem helemaal voor achterlijk ,maar hij zegt ,dat vind je dan maar ,maar zo ga ik niet gerust weg.
Dus de motor wordt gestart en we gaan terug , en op Jits zijn pas en een heleboel poespas en uren later hebben we de diesel.
Dan gaan we gauw en als we bij de uitgang van het kanaal (tussen eilanden
door) liggen , wordt Jits nog gecleaned en dan gaan we op weg.
We hebben golven tegen ,maar het is te doen.
Donderdag 16-3-2006
Heel de dag wind tegen en golven en getij tegen , dus echt lekker zeilen was er niet bij.
We worden begroet door de port police van Jemen als we daar arriveren , helemaal toeteren en leuk en gezellig.
Eerst vangt Leo een gouddorade en die laat hij vrij ,omdat hij zo mooi is.
Heel veel later zien we een dubbel lined spanish mackrel aan de lijn hangen ,terwijl de molen helemaal niet gereageerd had .
Die was dus zo moe ,die zou niet overleven en die hebben we dus aan boord gehaald en schoongemaakt.
's Middags komt er een vissersbootje langszij en die zegt dat hij honger heeft , wij geven de vis en dat vinden ze fijn ,maar hij blijft zeggen dat hij honger heeft ,dus ik haal een homp brood en daar is hij heel erg blij mee.
We varen vooraan en willen misschien wel doorvaren , de rest wil eerst ergens ankeren .
We twijfelen erg , maar als we om 4 uur een vis vangen , weer een cobia van 140cm , dan willen we graag dat het snel verwerkt wordt , en daarom proberen we door te varen.
We komen in de nacht aan
Vrijdag 17-3-2006
We varen om uur of 1 à 2 de haven binnen en André zou ons binnen leiden , wanneer hij wakker was .
Helaas was dat niet gelukt , maar Lo hoorde mij op het 69 kanaal en reageerde op mijn oproep en wees ons de weg naar binnen.
Die slaapt helemaal niet door al dat gezeur van alle toestanden.
Als we eindelijk liggen vallen we bij alle herrie van een danstent , als een blok in slaap.
's morgens begint Leo eerst aan de vis , want die ligt al behoorlijk warm te worden.
Ik vraag of André komt helpen en dat wil hij , Ria komt gelijk mee en vraagt gelijk het hemd van mijn lijf .
We zijn nog veel te moe om behoorlijk te reageren op de confrontatie over de beschuldiging dat de hele groep achterblijvers , achterblijvers zijn geworden door ons!!!
Omdat wij zijn gaan snorkelen , werden de achterste boten gedemotiveerd ,om verder te varen.
Wij zijn er echt onderste boven van , geen enkele praat over de ellende met de Miou de Mer of de Iris , alleen maar commentaar , althans zo klonk het.
Natuurlijk was er wel wat reactie erop ,maar de hoofdmoot was onze grove fouten !!
Lo wilde een vergadering om 5 uur en verder nergens over praten ,maar ik gaf aan dat dit niet zo'n sterk plan is ,omdat we allemaal enorm emotioneel zijn over alles , dus gaat hij eerst alle boten af voor een praatje.
Eerst bij ons en hij zei dus ook dat wij de schuldigen waren.
Ik ben echt overbluft , want we hadden er wel grapjes over gemaakt ,maar nooit gedacht dat het echt werkelijkheid zou blijken te zijn.
We zitten met allemaal mensen aan boord en ik zet een bakkie koffie.
De kapiteinsmeeting gaat redelijk goed , ik doe of er niets gepasseerd is tot ik Sjoerd gedag zeg , helemaal spontaan .
Hij duwde me nog net niet weg ,maar het was overduidelijk dat hij me niet mocht op dat moment.
John en Jolanda brengen ons bij de immigratie en naar de stad en de bank en supermarkt.
Even nog naar het internetcafé , dan moet ik wel eerst directx installeren voordat ik mijn bankzaken doe.
Het duurt een eeuwigheid ,maar Rob en John hebben als het goed is nu hun geld.
We gaan naar de boot terug en natuurlijk lig ik heel de nacht wakker , te piekeren wat er nu gebeurd is en het wil niet echt op een rijtje komen.
Zaterdag 18-3-2006
De volgende morgen vraagt ria of ik opgehaald wil worden samen met carla om
boodschappen te doen , en ik zeg gelijk dat ik niet gezellig bent.
Aan de wal praten we het uit , zover als dat het gaat , want de eerste groep
blijft erbij dat het onze schuld is dat de rest is blijven hangen.
Meningsverschil moet kunnen dus dat probeer ik zo te zien.
Als we terug zijn van boodschappen en ik op het achterdek zit , komen Sjoerd
en Lies aan op hun schip , en aangezien ik ook even schoon schip wil maken
met hun , roep ik ze , maar Lies denkt dat ik het tegen hun hondje Debbie
heb en reageerde dus niet.
Ik dacht dat ze me niet wil zien en dat frustreerde me enorm , dus ik er op
af.
Dit gesprek liep niet erg zoals ik gedacht had , dus het geheel werd alleen
maar erger dan beter.
Het werd erg laat en we konden niet meer eten ,daar was het veel te laat
voor.
Leo praat nog even over teruggaan naar de middelandse zee , omdat ik zo in
een dip zit en hij dat ook vervelend vind voor me ,maar daar los je het
probleem niet mee op ,dus dat is van de baan.
En weer een nachtje tobben.
Zondag 19-3-2006
We gaan weer proberen ons pakketje te bekomen , wat niet wil lukken .
De havenmeester belooft er aan te werken en als het kan naar Al Mukallah te
sturen , waar we over 3 dagen zijn , hopelijk lukt het.
Als we terug komen gaan we naar de immigratiedienst en werken de papieren
door.
Ik ga weer naar het internetcafé om de laatste overboeking te doen , en
aangezien je daar gewoon een uur voor bezig bent , ben je al door je tijd
heen om nog berichtjes te schrijven.
Dus alle verjaardagen die ik nog achter liep heb ik nog niet gedaan.
Heb wel de kinderen gebeld en dat was wel heel fijn om ze even te horen.
En als klap op de vuurpijl , geeft Jeroen en Mieke een sms dat ze een zoon
hebben die Jitse heet .
Geweldig nieuws !!!!!!! zo vers dat ik het nog aan Fanny kon vertellen ,
want die wist het nog niet.
Nog even een bespreking hoe we morgen gaan varen en hoe we elkaar in de
gaten gaan houden en daarna gaan we met Jitse en Ellen (heb al gezegd Mieke
en Jeroen , dat jullie zoon naar hem vernoemd is)Ben (opstapper van de
Kekeni) en John (eigenaar van de Kekeni) uit eten.
Lekker gezellig en even eruit en lekker gegeten.
Maandag 20-3-2006
We varen weg om 10 uur nadat Leo en Lo weer bezig geweest zijn om de radio
en marifoon of hier te krijgen of naar Al Mukallah te laten sturen.
We hopen dat ze in Al Mukallah liggen als we er aankomen.
Als we varen zit ik maar te tobben en ik word er gek van dat hou ik heel
lang vol , totdat ik een gedicht schrijf en naderhand een brief , en dan zeg
ik nu moet het afgelopen zijn.
Geen gezeik meer , want anders loopt het uit de hand , het gaat nu een stuk
beter en dat wil ik zo door laten gaan .
We zijn inmiddels in Al Mukallah , we zijn er
woensdagavond 22-3-2006
23.30uur gearriveerd en
donderdag 23-3-2006
ik heb de brief aan de des betreffende persoon gegeven .
We zijn door Carla en Peter uitgenodigd om te eten en dat is hartstikke lief
, want ze zijn nog maar net gearriveerd en doodmoe,maar ze zitten zelf ook
nog met gevoelens die niet lekker zitten.
Het klinkt allemaal misschien wat overdreven ,maar er speelt meer dan ik kan
schrijven.
We spreken af dat we er weer een punt achter zetten en weer vrolijk door het
leven gaan.
En dan hebben we een gezellige avond en lekker gegeten.
